Paracetamol, ibuprofen en andere pijnstillers waarvan ik de naam niet eens kan uitspreken. Normaal wel hoor, maar met de giga hamsterwang die ik op dit moment heb, klinkt alles wat ik zeg alsof ik een 8-gangendiner in mijn wang heb verstopt en nog bezig ben om dat na te kauwen. De bult van quasimodo is een kleine pinda in vergelijking met mijn Mount Everest-wang. Zeg bult, waar ga je met dat meisje naartoe? Precies, dat is de status van mijn eerste bezoek aan de kaakchirurg. En omdat ik van de pijn het liefst op mijn kop wil gaan staan, schrijf ik even alle frustratie van me af in deze blog. Oh, en het is inclusief fantastisch beeldmateriaal.
Bezoek aan de kaakchirurg
Daar lig ik dan, mijn hart gaat als een idioot te keer, maar mijn pokerface houdt stand. In mijn hoofd sterf ik duizend doden, letterlijk, want elk scenario hoe dit mis kan gaan heb ik al bedacht. “Nou mevrouw, ik ga u toedekken hoor”, zegt een vriendelijke vrouwenstem, en voor ik het weet wordt er een groen operatiekleed over mijn hoofd getrokken. Oké, hier gaan we dan. In denk terug aan al de goedbedoelde adviezen van collega’s, vrienden en familie. “Het valt reuze mee, ik was er zo vanaf en had bijna geen last”, “Maak jezelf nou niet te druk, laat het maar over je heenkomen”, en “Je krijgt goede pijnstilling mee en je voelt er bijna niets van”. Ik voel hoe mijn vriend lief zijn hand op mijn been legt en er even liefkozend in knijpt. Als een bang klein kind heb ik hem gevraagd om met me mee te gaan. “Schat, zou je alsjeblieft met me mee willen gaan naar de kaakchirurg. Ik vind het echt doodeng en wil graag dat er iemand bij is”. En nu lig ik hier, in een best wel comfortabele operatiestoel onder een operatiekleed. Ik zie niets, dus besluit mijn ogen dicht te houden. Om mij heen mijn vriend, de kaakchirurg en zijn assistente. Wat een feest. De tandenfee zou jaloers zijn op deze opkomst speciaal voor mijn linker verstandskies. “Je kunt wat geduw en getrek voelen als we bezig zijn, maar dat hoort er allemaal bij” spreekt de kaakchirurg. Met mijn mond al open produceer ik een soort geluid wat door moet gaan voor een ‘oké’. Ik vouw mijn handen in elkaar en leg ze op mijn buik. Ik probeer te ontspannen door de ademhaling via mijn buik te laten gaan. Op de achtergrond hoor ik de radio aanstaan. Hoe ironisch zou het nu zijn als het liedje ‘Het is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente’ zou draaien? Ik moet inwendig om mezelf lachen. Waarom bedenk ik me dat nu ineens? Waarom denk ik niet aan fantastisch lekker eten of een vakantie naar een prachtig subtropisch eiland? Raar kind. Het gewrik in mijn mond is begonnen. Ik voel hoe de kaakchirurg kracht zet om de verstandskies eruit te krijgen. Snel gevolgd door het slurpende geluid van een zuigend slangetje. Ik voel geen pijn, maar hoor alles des te meer.
Snelle ingreep
“Zo, hij is eruit,”, klinkt het dan ineens sneller dan verwacht, “Wil je hem meenemen naar huis?” vraagt de kaakchirurg. Ik moet lachen en daaruit wordt opgemaakt dat ik de kies inderdaad mee wil nemen. Ze zijn bezig met hechten, want ik voel het hechtdraadje langs mijn lip gaan. Ik krijg er de rillingen van, wat een rot gevoel is dat. Nog even tanden bijten, figuurlijk gesproken natuurlijk, dan is het voorbij. En als de laatste hechting erin zit, wordt de haak om mijn wang opzij te houden eruit gehaald en het operatiekleed opgelicht. Halleluja, gaat er door me heen. Been there, done that! One down, one more to go. Oh, en ik leef nog! Dat is ook wel een fijne bijkomstigheid. De stoel wordt weer omhoog gezet en ik zie mijn lieve vriend, op de eerste rij, nog steeds met zijn hand op mijn been zitten. Ik draai mijn hoofd op instructie van de kaakchirurg naar rechts en krijg nog een flink gaasje op de plek van de ingreep in mijn mond. “Stevig op bijten, zo stelp je het bloeden”. Ik luister en bijt het gaasje tussen mijn tanden en kijk weer naar mijn vriend. Ik lach als een boer(in) met kiespijn naar hem, maar wat ben ik blij dat dit gedeelte erop zit. Na wat laatste nazorginstructies keren we huiswaarts met de auto. Terwijl ik de instructiefolder nog eens nalees, begint mijn arm te trillen. Niet van de kou, maar van de spanning. Dit viel me reuze mee, maar er staat me nog heel wat te wachten…
Wordt vervolgd. (Nieuwsgierig naar het vervolg? Het tweede deel van mijn bezoek aan de kaakchirurg kun je hier lezen).
Zijn jullie wel eens naar de kaakchirurg geweest?
Liefs,
Amanda
P.S. Beterschapswensen zijn welkom 😉
Deze artikelen vind je denk ik ook leuk om te lezen:
haha pannie wat een grappig verhaal, ik ben benieuwd naar je hamsterwang wanneer krijg ik die te zien?:p
beterschapjes nog!
Hahaha! Ik heb Hammie Pannie vastgelegd op meerdere selfies, dus het bewijs van de giga hamsterwang is vereeuwigd. Je gaat ze zien! X
Grappig verhaal! Sterkte met je hamsterwang..
Ik loop iedere week tijdens mijn praktijkuur van mijn studie langs de kaakchirurg. Die mensen kijken wel een beetje zuur altijd, maar kan mij het helemaal voorstellen. Ben blij dat ik er nog nooit ben geweest 🙂
Dankjewel, Rosanne! Komt goed hoor, het gaat al wat beter gelukkig. Benieuwd wat voor studie je doet, maar gewoon lekker voorbij de kaakchirurg blijven lopen hoor :p
Haha bij mij zijn vorige week twee verstandskiezen getrokken, dus het klinkt allemaal erg herkenbaar! Een wilde er bij mij totaal niet uit, daar hebben ze zo aan zitten wroeten dat het nog steeds pijn doet, maar volgens mij heb jij meer geluk gehad 🙂 Volgende maand mag ik helaas ook terug voor de andere twee
Twee stuks in één keer: au! Die napijn is echt verschrikkelijk 🙁 Ik moet volgende maand nog een keer en zie daar absoluut niet naar uit. Gelukkig ben ik niet alleen! Beterschap!