De kaakchirurg. Typ het in als zoekterm en je komt de meest verschrikkelijke verhalen tegen. De moed zakt je vrijwel meteen in de schoenen, maarja ik had vrijwel geen keus. Ik moest er toch aan geloven. Twee keer wel te verstaan. In ‘Bezoek aan de kaakchirurg – Deel 1‘ heb je al kunnen lezen hoe ik verstandskies nummer 1 heb laten verwijderen. Dus nu verstandskies nummer 2 ook naar de tandenhemel is, is het tijd voor een vervolg. Een ding is zeker, ik heb het overleefd, maar zit de rest van mijn leven aan het vloeibare voedsel… Geintje! Ben je er klaar voor? Even een waarschuwing vooraf: ik vertel je ALLE details, dus ook de dirty details… lees en huiver… 😉

Klaar voor de kaakchirurg

Pijnstillers, check! Cold packs, check! Vanille vla, check! Gauw lopen mijn vriend en ik alle benodigdheden nog even door. We hebben alles. Ik ben net terug van de kaakchirurg. Het feest der herstel kan beginnen. Of nouja, feest… Ik plof als verdoofd op de bank en trek een dekentje over me heen. Netflix, check! Als klein meisje keek ik altijd non-stop disneyfilms als ik ziek was, dat hielp op de een of andere manier. Laat er nou in de nazorgfolder staan dat je het beste afleiding kunt zoeken. Dan doen we dat toch? Disneymarathon, check! Over een halfuur mag het gaasje wat ik stevig tussen mijn kaken klem eruit en over een uurtje of 2 knal ik de eerste voorgeschreven pijnstiller erin. Het komt allemaal goed. I can do this!

Bezoek valt dik tegen

Vier uur later lig ik als versuft in een foetushouding op de bank. Mijn gezicht is lijkbleek en ik voel me belabberd. De disneyfilm boeit me allang niet meer. Ik ben alleen maar bezig met dat gevoel in mijn wang en kaak. Ik begin het te voelen. De verdoving raakt uitgewerkt. Het lijkt wel alsof ze met een bulldozer en drilboor aan het verbouwen zijn geweest en nu blijkt dat de verbouwing niet helemaal is zoals het moet zijn, starten ze met fase 2, mij slopen. Oké, dit is definitief niet leuk. Terwijl ik met mezelf even geen raad weet, vraagt mijn vriend ineens of ik iets wil eten. Oh ja, dat zou eigenlijk wel moeten en ik heb eigenlijk ook wel honger, maar HOE in hemelsnaam, vraag ik me af. Voor ik het weet staat er een bakje met vanille vla voor mijn neus. Fijn. Normaal zou ik een lekker toetje zo naar binnen werken, maar ik voel me nu gehandicapt. Dit is echt mishandeling in zijn puurste vorm.

Eten is een ramp

Ik wil taart, chips, kaas en allerlei andere dingen die je moet kauwen, maar nee hoor ik krijg vla. Ik praat mezelf moed in: het is even niet anders, het wordt vanzelf weer beter en dan koop ik voor een fortuin aan eten en vreet ik alles op. In mijn eentje. Vol goede moed pak ik het bakje met vla op en staar naar de lepel. Ja, jongen, jij gaat dat beetje vla naar mijn mond brengen en je werkt verdorie mee. Hij luistert. Een heel kwartier later staat er een leeg bakje voor mijn neus. Mijn mond kon net 1 centimeter open en ik ben 15 minuten bezig geweest om die lepel daar doorheen te duwen. Wat een work-out. Ik ben kapot en ga weer liggen op de bank. De komende uren bestaan uit koelen, hangen, liggen, koelen, hangen, liggen… en ja hoor, heerlijke vla als avondeten. Ik kan er niets aan doen en betrap mezelf erop dat ik me voorstel dat de kaakchirurg die me geholpen heeft die avond plaatsneemt in een sterrenrestaurant en daar allerlei goddelijke gerechten krijgt voorgeschoteld. Hij lacht zijn tanden bloot en zet die onwijs witte etters in een heerlijk stukje kaas. Zit ik hier met mijn vla. Eikel. Voor het slapen gaan trakteer ik mezelf nog op een tweede pijnstiller en zoek mijn bedje op. Met 4 kussens in mijn rug val ik uiteindelijk oncomfortabel in slaap.

Veel napijn

Totdat ik rond half 4 ‘s nachts wakker word van een kloppende wang. Oké, nu wordt het leuk aandachtige lezers. Je mag namelijk je tanden de eerste 24 uur na de behandeling niet poetsen. Vergelijk de geur met ochtendadem, maar dan 1.000 keer erger. Dat in combinatie met een onder gekwijld kussen maakt het natuurlijk helemaal af. Ik werd gewoon misselijk van de geur die ikzelf (soort van) had geproduceerd. Ik gooi het dekbed van me af. Is het hier nou zo warm? Jeetje, en die wang is maar aan het bonzen. Het is alles behalve een charmant gezicht. Gelukkig is het donker, bedenk ik me nog. En dan knipt vriendlief zijn licht aan. Fuck, wat een timing. “Schatje, gaat het?” vraag hij met nog half dichtgeknepen ogen. “Nee, niet echt. Mijn wang doet onwijs zeer en is helemaal warm. Ik ga even een cool pack pakken…” brabbel ik voor zover het door moet gaan voor gebrabbel. Ik klink eerder alsof ik 10 flessen wijn op heb en niet meer weet hoe ik moet praten. Ik stap uit bed en voel het bonzen van mijn wang met elke stap die ik zet verergeren. Kan wel janken.

Verkoeling

Wankelend ga ik de trap af naar beneden. Ik ben een vrouw op een missie. Ik wil een cool pack en wel nu! Gewapend met een cool pack ga ik weer naar boven. Bah, die smaak ik mijn mond is verschrikkelijk en slikken doet zeer. Ik kruip in bed en houd de cool pack voorzichtig tegen mijn wang. Vriendlief slaat de deken weer om me heen en wrijft zachtjes over mijn rug. “Ik wou dat ik wat voor je kon doen, lieverd”. En dan breek ik. Ik huil tranen met tuiten. De pijn en het ongemak het wordt me allemaal even teveel. Tussen het snikken door zeg ik nog wel iets als “Je kunt niets doen, schat”, maar het maakt eigenlijk allemaal niet uit. “Huil maar even lieverd, misschien lucht het op. Ik vind je zo onwijs stoer en sterk dat je toch bent gegaan, omdat ik weet dat je zo bang was”. En ja hoor, nu ga ik nog harder huilen. Bedankt he. “Ik wil niet nog een keer, ik wil ECHT NIET nog een keer…”. Ik lijk wel een bang klein kind die zich stevig vastklampt. Vriendlief houdt me vast en langzaam word ik weer rustig. “Je mag toch aanvullend een paracetamol slikken?” vraagt hij dan. “Ja, dat klopt…” “Nou, neem een paracetamol in en probeer dan weer te gaan slapen. Het komt goed. Je moet even “doorbijten“. Ik luister naar de wijze woorden van mijn vriend en weet met moeite een paracetamol door te slikken. Zo, die zit erin. Ik knip het licht uit en val even later weer in slaap.

De volgende ochtend schrik ik me rot als ik in de spiegel kijk. Ik kan zo meespelen in de reclame van Albert Heijn: hamsterééééén!

En ja, jullie mogen in de comments aangeven hoe zielig jullie mij vinden, hihi 😉

Liefs,
Amanda