Als het aan mij ligt, denkt iemand voortaan twee keer na voordat hij of zij deze vraag stelt. Denk hierbij ook aan variaties zoals ‘willen jullie kinderen?’ en ‘wanneer word ik nou (overgroot)opa/(overgroot)oma/oom/tante?’. Maar vragen staat vrij, toch? Nou, als het aan mij ligt en het op dit onderwerp aankomt dus niet. Niet alleen is het heel persoonlijk, maar het kan ook heel pijnlijk zijn. Voor mijn gevoel is het nodig om hiervoor wat extra aandacht te vragen, want inmiddels heb ikzelf ook meerdere keren de vraag gehad en eigenlijk vind ik dat best een dingetje. Ik leg je uit waarom.
De kindervraag stellen normaal?
Meestal is de toon van mijn blogs positief, blij met hier en daar een kritische noot. Vandaag gooi ik het bij uitzondering over een andere boeg. Dit moet me gewoon even van het hart. Ik ben niet boos of verdrietig, maar voel wel een bepaalde soort frustratie. Rustig blijven ademhalen, tel tot 10 en dan… gewoon maar antwoord geven als iemand je de kindervraag stelt? Ik ben er eigenlijk wel even klaar mee en daarmee wil ik ook graag aangeven dat dit MIJN persoonlijke mening en ervaring is. Je bent vrij om een geheel andere mening te hebben 😉
Huisje, boompje… beestje?
Vanaf het moment dat wij vertelden dat we verloofd waren en dus gingen trouwen, viel het mij op dat steeds meer mensen naar onze kinderwens gingen vragen. Directe familie, maar ook vrienden en kennissen namen geen blad voor de mond en gooiden de vraag er gewoon uit. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En dat is het hem nou net. Dat is het niet. Het één hoeft niet (direct) te leiden tot het ander.
Persoonlijk = privé
Het lijkt misschien een geïnteresseerde en betrokken vraag, maar eigenlijk vraag je nogal wat. Verkapt in de vraag zitten namelijk onderwerpen als sex en het ouderschap. Nu ben ik helemaal niet preuts aangelegd, maar sommige dingen houd ik liever privé. Dat is iets tussen mij en mijn partner. Sex is één van die dingen en dat lijkt me ook helemaal niet zo vreemd.
Pijnlijke momenten
Stel dat je iemand de kindervraag stelt, hoe enthousiast of geïnteresseerd je het ook bedoelt. Sta je er dan ook bij stil dat die persoon het misschien wel heel graag wil, maar het bijvoorbeeld niet lukt om zwanger te worden? Misschien is één van de partners wel onvruchtbaar door een ziekte of een ongeluk. Iemand kan daar erg veel verdriet van hebben. Of misschien wil de persoon in kwestie heel graag kinderen, maar zijn of haar partner juist niet. Dat zijn persoonlijke zaken die je niet zomaar even aan iemand wilt vertellen. Los van het feit of dit een bekende of onbekende voor je is. Nou zou je kunnen zeggen dat er zoveel dingen ‘pijnlijk’ kunnen zijn om naar te vragen, zoals ‘hoe gaat het op je werk?’ en ‘hoe gaat het met je?’. Maar die vragen geven ruimte voor een algemeen antwoord, de antwoorden hoeven niet de diepte in te gaan. De vraag ‘En, wanneer komen de kinderen?’, zet je daarentegen direct tegen de muur. Praat daar maar eens omheen…
Verwachtingen
De verwachtingen zijn vaak hoog. En ergens begrijp ik dat wel, want ja als je gaat trouwen dan zullen de kinderen wel snel volgen is de gedachtegang. En als het dan te lang duurt en dus afwijkt van de verwachting, dan is dat reden om nog maar eens te vragen wanneer die kinderen nou eens komen. Blijkbaar wil iedereen dat JIJ ze krijgt, maar waarom vraag ik me af. Wat is de toegevoegde waarde van het feit dat je iemand vertelt of je kinderen wilt en of je al ‘druk aan het oefenen bent’? Wat voegt het nou écht toe? En daarnaast, wat kun je verder ermee? Een (toekomstige) werkgever maakt alvast een mentale aantekening voor het geval een contract verlengd gaat worden en een familielid denkt ‘oh leuk, dus misschien krijgen we er wel een familielid bij’. Het eerste voorbeeld kan zelfs negatief uitpakken en het tweede voorbeeld is eigenlijk geheel neutraal. Misschien ligt het wel gewoon aan mij, maar ik zie de toegevoegde waarde niet.
Laat het los
Natuurlijk is iedereen anders. De één zal het met de hele wereld willen delen dat ze kinderen willen en anderen – zoals ik – houden het gewoon liever voor zichzelf. Wat overigens niet inhoudt dat ik er nooit over praat, maar dan komt het vanuit mezelf. Dan kies ik er bewust voor om het te delen, zonder dat er een vraag of opmerking aan vooraf is gegaan. Inmiddels heb ik wel tig keer de vraag gehad en dat maakte dat ik kindervraag-moe ben geworden. Als het aan mij ligt, laten mensen het lekker los. Dan kan ik het ook loslaten en hebben we het gezellig over allerlei anderen dingen. En mochten die kinderen er komen, dan weet je dat snel genoeg, lijkt me 😉
Wat is jullie ervaring met het stellen van of antwoorden op ‘de kindervraag’?
Liefs,
Amanda
Deze artikelen vind je denk ik ook leuk:
- Personal – Hoe eerlijk ben ik eigenlijk?
- Het meest rare sollicitatiegesprek wat ik ooit heb gehad
- Hoe gaat het met de bruiloftvoorbereidingen?
Foto door Jenny Smith (Unsplash)
“Ik vind een kat al vermoeiend genoeg”, is altijd mijn antwoord 😉
Hahaha! Jij komt daarmee weg, ik niet 😉 En Napoleon is gewoon een lieverd.
Ik zou het niet gauw vragen voor het geval mensen de wens hebben maar het lukt bijvoorbeeld niet. Dan lijkt de vraag me erg pijnlijk.
Ik vind het ook zo een vervelende vraag. Ik ben die ook beu gehoord van mensen uit mijn buurt. Dus snap je frustraties. Ik zou het gewoon negeren als ze die vraag stellen.
Negeren vind ik nog best lastig, want hoe negeer je zoiets? Mensen verwachten toch een reactie en als je aangeeft dat je er bijvoorbeeld geen antwoord op wilt geven, dan krijg je daar weer vragen over…
Herkenbaar. De vraag te vaak gehad in de periode dat ik net te horen had gekregen dat ik moeilijk kinderen kon krijgen. Ik was er eens zo klaar mee dat ik heb gesnauwd: ‘nou, nu je het vraagt, ik ga verdorie vanmiddag naar de huisarts om bloed te prikken, omdat we al 2 jaar bezig zijn en het niet lukt en ze niet weten of ik uberhaupt kinderen kan krijgen. maar goh, geef vooral je mening nog even dat ik moet opschieten’. Daarna was het wel klaar…
Ik denk dat de vraag veel gesteld wordt omdat het de ‘ultieme droom’ is, het ultieme doel: je bent geslaagd in het leven als je getrouwd bent, kinderen hebt, een (koop)huis hebt en een goede baan. Of je daar zelf gelukkig van wordt, lijkt haast wel een tweede.
Wow, nou dat is helemaal heftig zeg! Maar ik snap je reactie wel heel goed. Het is alleen jammer dat zo’n heftige reactie nodig is om de boodschap duidelijk te maken. De ‘ultieme droom’ of het ‘perfecte plaatje’ zou inderdaad wel de aanleiding kunnen zijn dat mensen ernaar vragen. Eigenlijk gek, want bij iedereen is de ultieme droom anders.
Nee dat is niet normaal, echt belachelijk dat mensen dat vragen en niet over nagedacht.
Ik vind het vervelende vraag en ik zou dat niet vragen. Het is niet leuk!
Vaak gaan mensen er gewoon van uit dat iedereen kinderen wilt en denken ze niet na over een andere optie. Goed dat je dit bespreekbaar maakt.
Ilona
Dankjewel, Ilona 🙂
Ik vind het ook echt iets wat je niet moet vragen. Je weet nooit hoe gevoelig dit onderwerp ligt. Als de ander je daar iets over wil vertellen komt dit vanzelf wel
Ik vind dit een heel herkenbaar onderwerp. Ik ben inmiddels 2 jaar getrouwd en krijg deze vraag echt maandelijks. Ik begin me er nu ook heel erg aan te irriteren. Ik heb zoiets van jullie merken het allemaal vanzelf wel. Net alsof je jezelf een soort van moet verantwoorden waarom je het anders doet dan de rest… iedereen moet maar lekker afwachten en dan zien ze vanzelf wel of die kids komen of niet….
Ook heel bizar voor woorden! Dat gevoel dat je je moet verantwoorden, dat vind ik zo raar. Ik denk er precies zo over al jij. Ze zien het vanzelf wel!
Ik vind die vraag altijd zo lastig. En ik stel hem dan ook nooit. Ik heb op het moment geen partner maar krijg wekelijks de vraag of mijn mini nog een broertje of zusje krijgt. Nu is mijn antwoord heel simpel. Nee 1 is genoeg. En dan komen de vragen waarom. Meestal antwoord ik dat ik ook nog een hond heb die denkt dat die mijn kind is en dan houden ze wel op maar ik wil me gewoon niet weer binden aan iemand met alle kansen van dien. Ieder heeft zo voor alles een reden en die moeten persoonlijk kunnen blijven vind ik. Als jullie kinderen willen komt dat vanzelf en dan zullen die mensen het ook vanzelf te horen krijgen tot die tijd heeft niemand recht om die vraag te stellen vind ik.
Jeetje, dan krijgen ze antwoord en dan willen ze ook nog van je weten waarom. Ik snap best dat je je niet (meer) wilt binden en daar moet iedereen je ook gewoon vrij in laten. Je bent gelukkig zoals het nu is en dat is al super fijn!
Als je richting de 30 gaat qua leeftijd komt deze vraag al helemaal vaak. Of als je net een ‘groot’ huis gekocht hebt. Bij ons was het ook even onzeker of het überhaupt wel kon, inderdaad door erfelijke ziektes etc. Ik vond het zo verschrikkelijk dat mensen het toen vroegen aan mij, zeker omdat ik het heel graag wilde maar ik gewoon nog niet wist of het überhaupt zou kunnen. Gewoon niet vragen dus. Net als ‘wanneer komt de 2e’ dat kan ook heel pijnlijk zijn als het niet lukt.
Dat was dan nog even behoorlijk spannend voor jullie, maar wat heerlijk dat het is gelukt. In de ‘probeerfase’ heb je eigenlijk al meer dan genoeg aan je hoofd en kun je die confronterende vragen er echt niet bij hebben. Dat zou eigenlijk ook gewoon niet hoeven. Maar, wat heerlijk dat het bij jullie is gelukt ondanks even de onzekerheid. Wat een cadeautje!
Ik snap je helemaal. Erg frustrerend . Ik vraag het om deze redenen ook nooit
die vraag hebben wij ook zo vaak gehad, vooral in de eerste jaren na ons huwelijk. Dood moe werd ik ervan. Punt bij ons was en is, dat wij gekozen hebben voor geen kinderen. een hele bewuste keuze. Maar ook dat lijkt men niet altijd te willen begrijpen. Ik schreef er nog niet zo lang geleden een blog over…
Die blog moet ik echt even gaan lezen! Snap wel dat je doodmoe van die vraag werd. Lijkt wel alsof ze het niet geloven dat jullie er bewust voor hebben gekozen. Zo raar!
Ik vind dit ook een behoorlijk nare vraag. Zeker vanuit de vriendengroep (allemaal ouder dan ik en met kinderen) komt de vraag vaak. Laatst zei iemand: “het is gewoon een vraag uit interesse, je moet er niet zo zwaar aan tillen”, maar daar ben ik het niet mee eens. Je kent nooit de persoonlijke situatie van iemand waardoor een ‘vraag uit interesse’ heel vervelend kan aanvoelen. En daarnaast: het gaat niemand iets aan toch, het is inderdaad iets tussen twee partners.
Het argument dat je er niet zo zwaar aan moet tillen, heb ik ook vaak voorbij horen komen. Wat een flut argument is dat zeg! Alsof anderen even mogen bepalen waar jij zwaar aan mag en hoort te tillen. Dat is net zoiets als vragen hoeveel bedpartners iemand heeft gehad en dan zeggen nou niet zo zwaar aan tillen hoor. Dat klopt ook gewoon niet. Gewoon NIET vragen, zeker omdat je – zoals jij zegt – de persoonlijke situatie niet kent.
Zelf zit ik gelukkig niet in deze situatie (want: geen vriend), maar ik kan me voorstellen dat je die vraag aardig zat begint te worden. Ik ben het helemaal met je eens dat het een wel heel persoonlijke vraag is en dat het mensen eigenlijk niets aangaat of je met kinderen bezig bent of niet. En inderdaad, met die vraag kun je sommige mensen nog kwetsen ook. Je weet nooit hoe de situatie van een ander is en het leven (en al helemaal kinderen krijgen) is niet te plannen. Alleen al daarom zou het zo fijn zijn als mensen je die druk niet opleggen.
Heel goed gezegd, Romy! Die druk zou je niet opgelegd moeten krijgen, maar het ‘lijkt’ wel automatisch te gaan. Na al deze reacties te hebben gelezen, hoop ik écht dat mensen twee keer nadenken voordat ze deze vraag stellen.