Sollicitatiegesprekken zijn niemands favoriete bezigheid. Het is vaak spannend en je hebt het gevoel dat je onder een vergrootglas ligt. Door de jaren heen heb ik verschillende sollicitatiegesprekken gehad en nu ik daarop terugkijk, denk ik wel eens ‘wat een rare sollicitatiegesprekken waren dat eigenlijk’. Die ‘rare’ gesprekken zijn me altijd bijgebleven. Nu kan ik er wel om lachen, maar toch wil ik er iets mee. Aan de ene kant wil ik jullie even laten meelachen, maar aan de andere kant wil ik ook laten zien dat dit soort gesprekken voorkomen en dat dat niet normaal is. Je hoeft daar als sollicitant niet in mee te gaan. Als ik dat van tevoren maar had geweten…

Noot vooraf: in verband met de privacy heb ik de namen in dit artikel vervangen en/of weggelaten, zodat mijn ervaringen niet terug te leiden zijn naar de betreffende organisatie en personen. Vind ik wel zo netjes 🙂

Net afgestudeerd, klaar voor de arbeidsmarkt

Toen ik net was afgestudeerd van mijn hbo-opleiding wilde ik natuurlijk dolgraag direct aan de slag. Elke dag van mijn vakantie struinde ik vacaturesites af en hield ik de vacatures in het lokale krantje in de gaten. Op een gegeven moment zag ik een functie van secretaresse/assistente online staan. Ik las de functie-inhoud en besloot te solliciteren. Het leek me wel wat! Zo gezegd, zo gedaan. De sollicitatie was verstuurd en een dag later werd ik al gebeld met de vraag of ik op gesprek wilde komen. Natuurlijk wilde ik dat! Rond een uurtje of 10 op de dag van het gesprek parkeerde ik mijn Suzuki Alto (was mijn eerste auto) op de parkeerplaats en liep met gezonde zenuwen naar het adres.

De bel werkte niet…

Het bleek een woonadres te zijn. Een hoog huis torende boven me uit en de bel, die deed het niet. Een beetje apart, maar ik ben zo’n type dat zich niet snel uit het veld laat slaan, dus ik belde het telefoonnummer dat ik in de e-mail kon vinden. En ja hoor, al snel werd er opgenomen en kwam er iemand naar de deur. Een meid van een jaar of 19 (denk ik) deed de deur voor me open. Ze begroette me vriendelijk, maar met een houding alsof ze een beetje bang of angstig was. Ik dacht nog, dat zal wel te maken hebben met wat onzekerheid en haar leeftijd. Geeft niets. Ze liep voor me uit en bracht me naar een soort tussenruimte welke volstond met meubels en dozen, tot het plafond.

Neem plaats in de opslagruimte?

Het leek wel een soort opslagkamer. Wederom een beetje apart om zo je sollicitanten – laat staan je opdrachtgevers – te ontvangen. Het rook er ook een beetje muf en het was vrij donker in de ruimte. Eerlijk, ik kreeg er de kriebels van, maar besloot het maar op me af te laten komen. Wie weet werd me straks verteld dat ze druk aan het verhuizen zijn, dat zou natuurlijk kunnen. Niet te snel oordelen. Ik nam plaats op een stoel aan een grote witte tafel die zijn beste tijd duidelijk had gehad. Het meisje dat me zojuist hier naartoe had geleid, gaf me een vragenlijst met een pen.

Een vreemde vragenlijst

Of ik die even wilde invullen, dan zou de “bazin” me straks ontvangen. Ze liep weg en ik wierp een blik op de vragenlijst. Hij bleek te bestaan uit twee kantjes vol vragen als ‘Waar heb je op school gezeten?’, ‘Wat is je leeftijd?’, ‘Heb je al je opleidingen afgerond?’, ‘Heb je last van allergieën?’. Ik dacht bij mezelf: dit meen je niet, alles wat ze hier vragen staat op mijn cv (op die allergieën na dan). Wat een amateurs, alsof het niet nog raarder kan. Maar goed, misschien is het een test om te kijken of mijn cv correspondeert met mijn antwoorden op deze vragenlijst, dus ik heb de vragenlijst compleet ingevuld.

De “bazin”

Na ongeveer een kwartiertje kwam het meisje dat me naar deze ruimte had begeleid weer binnen. Ze pakte de ingevulde vragenlijst zonder iets te zeggen op van de tafel en liep naar een andere onbekende ruimte. Kort daarna kwam ze weer terug en vroeg me of ik haar wilde volgen, want de “bazin” had nu tijd voor me. Ik stond op en volgde haar naar het kantoor van mijn mogelijk nieuwe werkgever. Een vrouw in een net mantelpakje gaf me een hand en wees naar een bank waar ik plaats kon nemen. Het hele kantoor was wit en bedompt, er viel nauwelijks licht naar binnen. Zij zelf nam plaats op een bureaustoel en ging voor me zitten met de ingevulde vragenlijst.

Complimenten

Ik weet nog goed dat ze een slok water nam uit een wijnglas (zo’n mooi bol glas) en dat haar felrode lippenstick over de hele rand van het glas afdrukken had achtergelaten. Afijn, ze stak van wal met dat mijn sollicitatiebrief indruk op haar had gemaakt, want hij was goed geschreven en zonder spelfouten. Fijn, dacht ik. Ze vervolgde met een heel verhaal over de functie en vroeg me uiteindelijk of ik mezelf capabel genoeg vond om deze functie uit te voeren? Zoals je zou verwachten, had ik een voorbereid verhaal over waarom ik dat zou zeker zou kunnen gezien mijn stages etc. So far, so good zou je denken, maar toen nam het gesprek een rare wending.

In de schaduw…

Ze gaf aan dat ik wel behoorlijk hoog van de toren blies met mijn houding en dat dat helemaal niet paste bij de functie. Uiteraard vroeg ik haar naar de reden waarom ze dit zei. En toen kwam het. Ze vertelde het als volgt: “Ik als eigenaresse van deze onderneming dien als visitekaartje van het bedrijf, daarbij heb ik altijd contact met de klanten en degene die ik zoek als mijn secretaresse/assistente absoluut niet. Ik treed op de voorgrond en ik moet ervan op aan kunnen dat mijn assistente dit absoluut niet doet. Je behoort onzichtbaar te zijn. Terwijl ik zo met je zit te praten, denk ik niet dat jij degene bent die dit kunt, want jij zou niet in mijn schaduw kunnen staan. Ik zoek iemand die in mijn schaduw kan staan”. Ik kon alleen maar denken: OMG, gebeurt dit echt, waar is de camera?

Klaar ermee

Toen ze was uitgesproken, had ik mijn beslissing genomen. De puzzelstukjes vielen op zijn plek. Heel zwart-wit gezien: deze onderneemster wilde als een koningin behandeld worden en zag haar werknemers als haar onderdanen. Dat meisje bij de deur met haar angstige houding, ik begreep het. Haar leidinggevende zoekt volgertjes die haar nooit zouden tegenspreken. Één ding is zeker: voor deze vrouw wilde ik écht niet werken. Ik schoof naar voren op de bank, keek haar aan en zei: “Na het horen van deze woorden, zijn we uitgesproken. Want inderdaad, ik zal nooit in jouw schaduw staan. Ik vind het daarom ook zonde van mijn tijd om dit gesprek voort te zetten”. Aan haar vertrokken gezicht te zien, raakte ze geïrriteerd. Haar toon veranderde ook direct naar afkeurend en vals: “Ik had niet verwacht na het lezen van je sollicitatiebrief dat je zo in elkaar zou zitten, jouw sollicitatie correspondeert niet met hoe je nu tegenover mij zit. Misschien doe je je beter voor op papier”. Met deze vrouw viel gewoon niet te praten en ik had geen zin in een ‘bitch fight’, dus ik besloot het erbij te laten verder en er een einde aan te breien: “Zoals ik al zei, we hebben er beiden niets aan om dit gesprek voort te zetten”. Met een antwoord van “Nee, inderdaad”, draaide ze op haar bureaustoel om en ging met haar rug naar me toezitten. Ik zat nog op de bank en had al snel door dat er geen nette begeleiding naar de uitgang kwam. Ze was uitgepraat, dus ik moest zelf maar weg zien te komen. Dat liet ik niet over mijn kant gaan, simpel gezegd omdat je zo gewoon niet met mensen omgaat. Ongelooflijk.

Lesje gelezen

Ik stond op van de bank en pakte mijn tas: “Het lijkt me dat je wel even het fatsoen kunt opbrengen om op een correcte manier afscheid te nemen en mij naar de deur te begeleiden, dan kunnen we daarna elk onze eigen weg vervolgen”. Ze stond op, liep met grote passen naar de deur deed deze open en blafte naar haar assistente dat ze mij maar naar de uitgang moest brengen. Het bange meisje wat ik eerder zag, werd weer een stukje kleiner. Het was echt te zielig om aan te zien, dus ik moest er iets van zeggen: “Fijn dat je toch de moeite neemt om netjes even de deur open te doen, zoveel moeite is dat niet, net zoals een beetje menselijk en vriendelijk zijn, het zou je goed doen”. Met die woorden liet ik haar achter. Inwendig kookte ik, wat een rare mensen heb je toch op deze wereld rondlopen. Geen idee hoe het deze dame verder nog is vergaan, maar de vacature stond nog heel lang open. Ik begreep wel waarom 😉

Hebben jullie ooit ook een raar sollicitatiegesprek meegemaakt, hoe verliep dat?

Liefs,
Amanda

Deze artikelen vind je denk ik ook leuk om te lezen:

• Mijn tips voor productief thuiswerken
• Trucjes die ik gebruik om mijn zakelijke outfit een twist te geven
• En, wanneer komen de kinderen?

Foto 2 door Marten Bjork (Unsplash)