‘Eerlijkheid duurt het langst‘, of ‘Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald hem wel‘. Kennen jullie deze oer Hollandse spreekwoorden? Vast wel. Er zit een kern van waarheid in, maar juist die ‘waarheid’ komt niet altijd boven tafel. En eerlijk is eerlijk, bij mij is dat ook het geval. Tóch beweert bijna 3 (!) op 4 Nederlanders nooit oneerlijk te zijn. Serieus, écht nooit? Zelfs geen leugentje om bestwil? Dat zette me aan het denken, want hoe eerlijk ben ik eigenlijk? Tijd voor een gezonde dosis zelfreflectie en een checklist voor dé ultieme zelftest (de vragen liegen er niet om!). Benieuwd naar mijn gedachten en score? Lees gauw verder!
Vind ik mezelf eerlijk?
Het is natuurlijk heerlijk om te (kunnen) zeggen dat je jezelf eerlijk vindt. De goedheid zelve. Lekker positief. Als iemand mij deze vraag zou stellen, dan zou ik – eerlijk is eerlijk – antwoorden dat ik mezelf inderdaad eerlijk vind. En met mij bijna driekwart van de Nederlanders zo blijkt uit onderzoek van verzekeraar InShared. We zijn dus behoorlijk vol van onszelf als het gaat over hoe eerlijk we onszelf vinden. Goed voor de dag komen. We hebben het perfecte leventje, de leukste baan, de beste vriendinnen, de mooiste auto, we zeggen wat we denken, voelen ons nooit rot of onaantrekkelijk. Nee, we zijn allemaal ‘perfectly happy’. BAM, betrapt op een dikke, vette LEUGEN! En daarom geloof ik ook niet dat die driekwart van de Nederlanders écht eerlijk is.
Durf ik altijd eerlijk te zijn?
Vind ik mezelf nog steeds zo eerlijk? Nee, zeker niet. Ook ik hou wel eens de schone schijn op, doe alsof alles goed gaat en slik soms de woorden die ik zou willen zeggen weg en zeg iets wat ik niet oprecht meen. Een leugentje om bestwil dus. Blijkbaar vindt ook 75% van de Nederlanders dat dit gewoon moet kunnen. Waarom eigenlijk? Het lijkt wel een soort verdedigingsmechanisme. Soms ben ik – en ik denk meer mensen met mij – bang dat wanneer ik te open of eerlijk ben, dit gezien wordt als een teken van zwakte of dat het tegen me gebruikt zal worden. Maar het gekke is, wanneer ik bij (schoon)familie of zeer goede vrienden ben, ik juist wél altijd eerlijk ben. Altijd? Ja altijd, óók als de waarheid niet leuk is om te horen. Ik verwacht van hen namelijk precies hetzelfde. Ik wil daar de schijn niet ophouden, maar echt mezelf kunnen zijn. Met al mijn goede en slechte kanten, want ook die laatste heb ik hoor! Vind ik het eten niet om te pruimen, dan durf ik dat ook gewoon te zeggen. En wat maakt het uit, dan rijden we toch naar de snackbar? Grappig is dan weer wel dat maar slechts 20% van de Nederlanders dit direct ‘durft’ te zeggen. Wat zouden zij dan doen, alles gewoon opeten? :p
Hoe eerlijk moet ik zijn?
Ik vind dat er ergens een grens ligt in hoe eerlijk ik moet zijn. Een grens die voor iedereen waarschijnlijk anders is, maar waar ligt die grens dan? Wanneer zeg ik iets wel en vooral ook wanneer zeg ik iets juist niet? Daarvoor luister ik altijd naar mijn gevoel en draai ik bewust de rollen om. Ik vraag mezelf bijvoorbeeld af ‘zou ik willen dat iemand me nu de waarheid vertelt?’. Als er bijvoorbeeld een stukje eten tussen mijn tanden zit: ja, graag! Als iemand per ongelijk tegen mijn auto aanrijdt: ja, natuurlijk! Bij het teveel terugkrijgen van wisselgeld: uhm… daar is een grens. En blijkbaar is dat iets voor mijn generatie die – vaker dan ouderen – het teveel aan wisselgeld houdt. Het zou wel eerlijk zijn, maar – heel slecht – ik zou het niet zeggen. Ik heb trouwens ook wel eens in de supermarkt meegemaakt dat de caissière vergeten was de wijn aan te slaan, nadat ik het 2 keer had gezegd. Tsjah, dan heb ik mijn best gedaan en heb ik dus een meevallertje. Moet ik dan teruglopen met de bon om vervolgens in de rij te gaan staan wachten en na 10 minuten wachten aangeven dat ik nog iets moet afrekenen? Ja misschien wel, maar ik doe het niet. Zou de caissière nou wijn teveel hebben aangeslagen, dan ga ik natuurlijk wel even mijn geld terughalen. Zo’n Nederlander ben ik dan ook wel weer. Hahahahaha!
De manier waarop je dingen zegt
Ik vind dat je van je hart geen moordkuil hoeft te maken, maar we moeten niet onderschatten wat de impact van het vertellen van de waarheid kan zijn. Persoonlijk ben ik behoorlijk direct en daar kan niet iedereen even goed mee omgaan. Ik heb dan ook geleerd om de waarheid anders te verpakken. Ik zeg hetzelfde, maar kies mijn woorden en toon zorgvuldiger. Neem nou de voorbereidingen van de bruiloft. Een goed voorbeeld is het opstellen van de gastenlijst. Daarbij moeten wij gewoon keuzes maken. Wie nodigen we wel en niet uit? Natuurlijk kregen we gevraagd en ongevraagd goedbedoelde adviezen uit onze omgeving, maar uiteindelijk maken wij de definitieve keuze. Ik had kunnen reageren met “Hey, wie betaalt er uiteindelijk de rekening, jij of ik?” wat behoorlijk agressief en aanvallend overkomt, maar ik heb gezegd “Bedankt voor je advies, we nemen het mee.” (een tip die ik kreeg van een goede vriendin van mij overigens!). Simpel én geen scheve gezichten. Of we uiteindelijk wat met het advies doen, is helemaal aan ons.
En nu eerlijk…
Hoe eerlijk ben ik dus eigenlijk? Met trillende handjes heb ik de checklist naar waarheid ingevuld. Nee hoor, grapje 😉 Maar ik was best nieuwsgierig! Dat geef ik dan weer ‘eerlijk’ toe 😉 Wie wil er nou niet weten wat ‘ie zou scoren op zo’n test? Ik wel hoor! En dit zijn de resultaten…
Een score van 8/10. Ik ben dus best eerlijk! Pfiew… wat een opluchting. Stel je voor dat ik de conclusie had moeten trekken dat ik totaal niet eerlijk was (au!). Bij ‘slechts’ twee stellingen kon ik geen vinkje zetten. Zeggen dat er nog iets ontbreekt op de rekening? Jammer, maar helaas. Aan mij heb je een slechte klant. Des te meer geld hou ik over voor iets anders. Jep, heel evil. Eerlijk zeggen dat iemand naar zweet stinkt? Dat vind ik wel even een dingetje. Op dit moment heb ik 1 collega (tegen haar zou ik het wel zeggen), maar ik heb natuurlijk in organisaties gewerkt met veel meer collega’s. Tegen een aantal van hen zou ik het niet gezegd hebben. Beetje gek misschien, maar sommige mensen zijn gewoon niet ‘benaderbaar’ ofzo. Het is voor mij afhankelijk wat voor soort band ik met de persoon heb. Ondanks deze 2 stellingen ben ik dik tevreden met mezelf! Maar nu is het jouw beurt. Hoe eerlijk ben JIJ? En waar ligt voor jou de grens?
Liefs,
Amanda
Deze artikelen vind je denk ik ook leuk:
- Spiegeltje, spiegeltje aan de wand…
- Wat ik heb geleerd van mijn eigen webshop
Ik heb zo’n stinkende collega gehad en daar heb ik het dus wel eerlijk aan verteld. Uiteindelijk was ze mij dankbaar en vertelde mij dat ze overmatig transpireert en het zelf niet meer doorheeft. Ze nam daarna altijd een schoon shirt mee en extra deo + doekjes. Denk dat het eraan ligt hoe je het brengt.
Wat goed en knap dat je het gewoon hebt gezegd! Dat zal niet makkelijk geweest zijn, maar het had wel het gewenste resultaat uiteindelijk. Super fijne collega dus!
Ik kan me niet voorstellen dat iedereen altijd eerlijk is. Er komt altijd een tijd dat er een leugentje om bestwil nodig is of iets dergelijks.
Leuk thema van de blog! Hoe eerlijk ben je?! Goede vraag! Ik ben eerlijk als mensen mij om advies vragen. Zelf geef ik niet mijn mening als daar niet om gevraagd wordt, behalve als deze positief zijn en veranderen in complimenten. Verder ben ik uit de test te zien wel eerlijk en daar ben ik blij mee!
Mooi verwoord! Ik vind het soms nog best lastig om mijn mond te houden, maar soms is het inderdaad beter pas te reageren als het je daadwerkelijk gevraagd wordt. Oprechte complimentjes geven is daarentegen natuurlijk altijd leuk! Daar wordt iedereen blij van 🙂 Dankjewel voor je eerlijke reactie!
Hele leuke blog, interessante vraag. Ik geloof dat ik redelijk eerlijk ben, maar zeggen dat mijn collega naar zweet stinkt of tegen mijn vriendin zeggen dat het shirtje niet flatteert, dat hangt echt af van wie het is en hoeveel ze kunnen hebben. Wat het eten van mijn schoonmoeder betreft heb ik gelukkig mazzel, ze kookt altijd lekker ?
Heerlijk zo’n schoonmoeder die altijd lekker kookt, jij scoort weer dikke punten als ze dit leest. Haha!;-) Is soms nog best lastig he om te bepalen tegen wie je iets wel en niet kunt zeggen? Ik heb hetzelfde hoor! Bij familie of goede vrienden weet ik dat ik het gewoon kan zeggen en – ook belangrijk – dat het gewaardeerd wordt. Maar bij sommige mensen ga ik de gok ook niet wagen. Stel je voor…
Leuke orginele blog! Jij bent een eerlijk persoon. Ik denk dat ik redelijk eerlijk bent. Hangt ook een beetje van de situatie af. Als een zure kassajuf teveel geld teruggeef zeg ik niks. Is het een meisje met een bijbaantje dan geef ik het zeker wel terug;)
Hahaha! Die zure kassajuf begrijp ik. Die moet geld toegeven voor het feit dat je alleen aan bij haar in de rij gaat staan. Grapje hoor 😉 Ik vind jou echt heel eerlijk dan!
Goed onderwerp. Ik denk dat ik ook wel eens een leugentje om bestwil vertel, om iemand niet te kwetsen. Of dat ik er om heen draai…
Maar in principe vind ik verder dat je eerlijk moet zijn.
Van mij wordt vaak gezegd dat ik te eerlijk ben. Recht voor zijn raap. Ik gooi woorden er al uit en hoor het mezelf zeggen. Oeps. Nee een niet opgeschreven product op de bon ga ik niet melden. Moeten ze maar opletten. Als iemand stinkt zeg ik het toch echt wel. Zou ik ook willen als ik niet zo fris ruikt. Of snot aan mijn neus hangt. Daarintegen zeg ik wel eens tegen mijn kinderen dat het snoep op is, terwijl dat niet het geval is.
Ik probeer altijd eerlijk te zijn, als het voor de persoon in kwestie niet aangenaam is om te horen, probeer ik het wel zo lief mogelijk te verpakken en ook iets positiefs proberen te combineren.
Dat is ook een goede aanpak! Het is soms maar net ‘hoe’ je het zegt, maar door het met iets positief te combineren wordt het denk ik wel op een betere manier opgevat.